Ο ΣΠΙΟΥΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΗΣ ΔΟΥΡΑΚΗΣ & Ο ΘΩΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

  Ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ ΠΟΥ ΛΙΓΟ ΕΛΕΙΨΕ ΝΑ ΕΞΟΝΤΩΣΕΙ ΤΟΝ ΓΕΡΟ ΤΟΥ ΜΩΡΙΑ ΓΙΑ 50.ΟΟ0 ΓΡΟΣΙΑ

   ΤΟ "ΚΑΤΗΓΟΡΩ" ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ

       

Ο μεγάλος διωγμός των κλεφτών της Πελοποννήσου άρχισε τον Ιανουάριο του 1806 και το Φεβρουάριο ο Θ. Κολοκοτρώνης, συνοδευόμενος από τέσσερα μόνο παλικάρια και μετά από δραματική καταδίωξη, κατόρθωσε να πλησιάσει στη Μάνη. Νύχτα έφτασε στη Γιάννιτσα (σήμερα Ονομάζεται Ελαιόχωριο και βρίσκεται ανατολικά της Καλαμάτας), όπου αντίκρυσε κοιμισμένος Τουρκοβαρδουνιώτες όμως ο Θ. Κολοκοτρώνης απαρατήρητος να ανηφορίσει στη Σέλιτσα (Άνω Βέργα) . Φθάνοντας στη Μάνη, δύο από τους συντρόφους του που ήταν Μανιάτες πήγαν στα σπίτια τους, ενώ ο ίδιος με τους δύο άλλους Ρουμελιώτες προχώρησαν μέχρι την Καστάνια, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί.

    
Ο Θ. Κολοκοτρώνης με τους δυο συντρόφους του κρύφτηκαν στον πύργο του Δουράκη και για ένα μήνα η εκεί παραμονή τους δεν είχε γίνει γνωστή. Αυτό ήταν αναγκαίο, γιατί στην καταδίωξη των κλεφτών συμμετείχε και ο Μπέης της Μάνης, του οποίου ήταν διαρκής υποχρέωση να μην επιτρέπει στους κλέφτες να βρίσκουν άσυλο στη Μάνη. Μόνο ο ηγούμενος του μοναστηριού ήταν γνώστης της φιλοξενίας που παρείχε ο Δουράκης.

    Παρά το γεγονός ότι ο Μπέης κατεδίωκε τους κλέφτες, ο Κωνσταντής απεκάλυψε στον Αντωνόμπεη Γρηγοράκη ότι φιλοξενούσε το συμπέθερο του Θ. Κολοκοτρώνη και ο Μπέης του απάντησε : ‘κρύψε τον διότι δεν συμφέρει να μη γλυτώσει κανένας από αυτή τη φαμίλια’. Προφανώς εννοούσε ότι σε μελλοντική επανάσταση, θα ήταν χρήσιμος στην πατρίδα. Στις 15/27 Φεβρουαρίου 1806 ο Άγγλος περιηγητής E. Dodwell πληροφορήθηκε ότι οι Τούρκοι χτύπησαν τους κλέφτες στα Πηγάδια (Της Αβίας) και ο W. Leake έγραψε ότι οι Τούρκοι έκαψαν αυτό το χωριό, προφανώς για να μη βρίσκουν εκεί καταφύγιο οι κλέφτες.

    Φαίνεται πως από την επιδρομή αυτή οι Τούρκοι πληροφορήθηκαν ότι 27 κλέφτες, μεταξύ των οποίων ήταν ο Νικήτας Τρίγγας , ο Κούστας, ο Μελιγαλιώτης κ.α., κρυβόντουσαν στα Πηγάδια. Στις 26 Φεβρουαρίου 1806 ο Πασάς της Τριπολιτσάς ή Μόρα Βαλεσή Σεΐτ Οσμάν έστειλε επιστολή στον Αντωνόμπεη Γρηγοράκη και τον επέπληττε για την μέχρι τότε αδράνεια του στην καταδίωξη των κλεφτών. Συγχρόνως δε τον διέταζε να συλλάβει ή να εξοντώσει το Νικήτα και τους άλλους κλέφτες, οι οποίοι εύρισκαν καταφύγιο στη Μάνη. Επειδή όμως η Μάνη, όπως και τα νησιά, υπάγονται απ’ ευθείας στον Καπουδάν πασά, που τότε ήταν ο Χαφζή Ισμαήλ , ο πασάς της Τριπολιτσάς Σεΐτ Οσμάν αναγκάστηκε να καταγγείλει στο Δοβλέτι το Μπέη της Μάνης, για την ανοχή που επεδείκνυε απέναντι στους κλέφτες. Στις 20 Απριλίου, μετά από παρέμβαση του Σουλτάνου ο Χαφζή Ισμαήλ πασάς με έγγραφο του αξίωνε από τον Αντωνόμπεη τη σύλληψη του Νικήτα.

Σχετικά με τα αναφερθέντα προηγουμένως περί προδοσίας ο Θ. Κολοκοτρώνης υπαγόρευε στη διήγηση του : «…Εκάθησα κρυμμένος ένα μήνα εις το σπίτι του Δουράκη. Ήλθε ένας Νικήτας από του Τουρκολέκα και με ηύρε με μια εικοσιπενταριά, και του είπα : να ευρούμε καΐκι και ν’ απεράσωμε εις την Ζάκυνθο. Αυτός ενόμιζε ότι δεν είναι πλέον φόβος διά να υπάγη  εις το Μεσόγειον του Μωρέως, και εγύρισε οπίσω. Οι Τούρκοι τους εσκότωσαν όλους, μόνον ένας επιάσθη ζωντανός, ο οποίος επήγεν εις την Τριπολιτζάν. Τον εζήτησε εκεί ο πασάς : αν εσκοτώθηκαν όλοι και αυτός του απεκρίθη ότι όλοι εχάθηκαν εκτός από το Θεοδωράκη τον Κολοκοτρώνη. Τότε ο πασάς εθύμωσε και έκοψε κάμποσους Τούρκους και Ρωμαίους όπου εβεβαίωναν ότι ο Θεοδωράκης ήταν χαμένος. Αυτή η φήμη του χαμού μου έκαμε να ησυχάσουν τους Τούρκους. 

Αφού το έμαθεν ο Πασάς, ότι εγώ ζω ακόμη  και είμαι εις την Μάνη, έστειλε τον Παπάζογλου από τον Άγιο Πέτρο με 50.000 γρόσια εις τον Μπέη της Μάνης. Αφού ήλθε ο Παπάζογλους εις την Μάνη, έκραξε τον καπετάν Κωνσταντή Δουράκη εις ταίς Κυτριαίς εκεί του είπε ο Μπέης, σου δίνω τόσαις χιλιάδες διά να δώσης τον Κολοκοτρώνη : ‘Έλαβα μια σφικτή διαταγή και μου λέγει, οτί αν δεν πιάσω τον Κολοκοτρώνη θέλει γράψω εις τον Καπετάν-Πασά να σ’εβγάλη από το Μπεϊλίκι. Ο Δουράκης σαν είδε τα γρόσια έστρεξε να με παραδώση. Οι Μανιάται Λησμονούν όλα διά τα γρόσια…».

   Από το ημερολόγιο του Άγγλου περιηγητή Leake μαθαίνουμε ότι στις 15/27 Μαρτίου 1806 Κυκλοφορούσε στην Τρίπολη η φήμη, ότι ο κλεφτό-καπετάνιος Νικήτας κατέφυγε στη Μάνη και τον  κατεδίωκε ένα στειρωτικό απόσπασμα του Πασά και ως 400 αρματωμένοι Χριστιανοί. Την επομένη, στις 16/28 o Leake σημείωσε ότι η ομάδα του Νικήτα, προσπαθώντας να επιστρέψει στο εσωτερικό της Πελοποννήσου, εξοντώθηκε ολοκληρωτικά εκτός από έναν παραγιό , που οδηγήθηκε αιχμάλωτος στην Τρίπολη. Την ίδια ημέρα εξέθεσαν το κεφάλι του Νικήτα στον πλάτανο του σεραγιού. Είναι σημαντικό ότι ο Leake δεν αναφέρει την πληροφορία της παρουσίας του Θ. Κολοκοτρώνη στη Μάνη, γιατί, όπως φαίνεται δεν έγινε γνωστή στην Τρίπολη, ούτε επιβεβαιώνει τον Θ. Κολοκοτρώνη ότι ο Πασάς αποκεφάλισε ‘κάμποσους Τούρκους και Ρωμαίους’. Τέτοια γεγονότα θα αποτελούσαν συνταρακτικές ειδήσεις για την Πόλη και ο Άγγλος περιηγητής-κατάσκοπος δεν θα παρέλειπε να τις αναφέρει.

   Ο Θ. Κολοκοτρώνης μας ομολογεί πότε και πώς δημιουργήθηκαν οι πρώτες υποψίες του. Ο Κωνσταντής Δουράκης πήγε στις Κιτριές, για να συναντήσει τον Αντωνόμπεη και στη συνέχεια κλήθηκε στις Κιτριές ο γιός του και ο ηγούμενος του μοναστηριού. Τότε ο Θ. Κολοκοτρώνης υποψιάστηκε ότι η πρόσκληση αυτή είχε σχέση με συνωμοσία εις βάρος του και μετακινήθηκε από τον πύργο του Δουράκη, όπου έμενε στο μοναστήρι και συγχρόνως προετοίμασε τη φυγή του από την Καστάνια. Ο ίδιος διηγείται : «… Όταν επροσκάλεσαν τον Ηγούμενο και το παιδί του Δουράκη υποπτεύτηκα ότι κάτι τεχνεύονται δια εμένα, και δεν ήξερα τι έτρεχε. Εστείλα λοιπόν ένα παιδί εις την Μικρή Καστάνιτζα, έξη ώρες μακρυά από εκεί όπου ήμουν, (εκεί ήτον κλεισμένος ο πατέρας μου) έστειλα εις τον ανεψιόν του Παναγιώταρου , Βασίλη Βενετζανάκου, και ήλθε διά νυκτός με άλλους τρείς εις το μοναστήρι όπου ευρισκόμουνα, του είπα τα διατρέχοντα και όλας μου τας υποψίας, του επρόβαλα να αναχωρήσωμεν, μου είπε, ότι : να υπάγω οπίσω, να πωλήσω κάτι λάδι και το βράδυ έρχομαι, το βράδυ δεν ήλθε…». Αν ο Θ. Κολοκοτρώνης μίλησε ανοικτά στο Βασίλη Βενετσανάκη για τους φόβους του, προφανώς αυτός τους θεώρησε υπερβολικούς και δεν έδωσε βάση στις υποψίες του, γιατί τις θεώρησε εξωπραγματικές και δεν τον πήρε αμέσως μαζί του. Άλλωστε η καλή πρόθεση του Βενετσανάκη απέναντι στον Θ. Κολοκοτρώνη αποδείχτηκε, όταν μετά από λίγες ημέρες τον συνόδευε με ασφάλεια από την Καστάνιτσα στον Πασσαβά για να φύγει από την Πελοπόννησο.

   Μετά τη μετάβαση των Δουράκηδων στις Κιτριές ο Θ. Κολοκοτρώνης, κατεχόμενος από το φόβο του διωκόμενου, φανταζόταν τους πάντες ως συνεργούς σε συνωμοσία εις βάρος του. Την Αρχική του υπόνοια άρχισε να την ενισχύει με κατασκευαζόμενες ενδείξεις, συσχετίζοντας ότι γινόταν γύρω του με την υποψία της παραδόσεως του στους Τούρκους. Όταν την επομένη ημέρα συνάντησε τον ηγούμενο  της μονής και τον χαιρέτησε, εκείνος του απάντησε «να μη με είχε εύρη». Τότε ο Θ. Κολοκοτρώνης σχημάτισε την εντύπωση, ότι τα λεγόμενα του δηλώνουν προφανώς μεταμέλεια για την πράξη της υποτιθέμενης προδοσίας και προσπάθησε να του πάρει λόγια, αλλά ο ηγούμενος δεν θέλησε να μιλήσει περισσότερο. Δεν δίστασε όμως ο Θ. Κολοκοτρώνης σε άλλο σημείο της διηγήσεως του, να προσθέσει αναπόδεικτα ότι : «Του Ηγούμενου του υποσχέθηκαν να τον κάνουν Δεσπότη και άλλα ταζίματα διά να με παραδώση ζωντανόν». Η υποψία εκείνη για τον Ηγούμενο του 1806 έγινε μετά 30 χρόνια καταγγελία αναμφισβήτητης προδοσίας. 267,5

    Συνεχίζοντας ο Θ. Κολοκοτρώνης διηγείται : «Το βράδυ ήλθε ο συμπέθερος μου με τον αδελφό του, δυο συγγενείς του, και μου έδωκε και το γράμμα του Μπέη. Ο αδελφός του υποπτεύτηκε, και δεν ήτον με την γνώμην μου. Έλαβα το γράμμα το εδιάβασα και εκατάλαβα, ότι θέλουν να με πάρουν ζωντανό. Τους είπα: πώς θα υπάγομεν την ημέραν, όπου θα μας ιδούν όλος ο κόσμος; Αυτός μου είπε, ότι ενδύνεσαι Μανιάτικα και δεν σε γνωρίζουν, ο αδελφός του μου έκανε νόημα να είμαι προσεκτικός, τους αποκρίθηκα ότι θα συλλογισθώ έως το βράδυ έκαμα το μεσημέρι την απόκρισιν, ότι εγώ είμαι εδικός σας και άλλη φορά θέλει έλθω να σας προσκυνήσω, και εγώ είμαι εδικός σου και να με έχεις την εγνοία μου. Το γράμμα το έδωσα του Δουράκη αυτός επήρε το γράμμα, το άνοιξε, και είδε ότι δεν ήθελα να υπαγώ, και τότε αποφάσισε να βάλει εις το κρασί αφιόνι. Η γυναίκα του η αδελφή του το είδαν, και τον επήραν από κοντά έως τον Πύργον, ένας άνθρωπος μου ήκουσε τη γυναίκα του Δουράκη νατου λέγει του ανδρός της: τι είναι αυτό που κάμεις, δεν ενθυμάσαι τα καλά του Θεοδωράκη; Και αυτός την έβριζε. Επήγα μέσα, με επρόσφερε το κρασί, εγώ με έδωσεν είδησιν ο ανθρωπός μου, και, όταν μου έφερε το κρασί εγώ εκλίτζισα το κανάτι όπου είχε το κρασί, και το έχυσα και του είπα, τι θέλω εγώ τώρα κρασί και του είπα και ότι θα φύγω. Με επαρακίνησε να υπάγωμεν εις το σπίτι του να πιούμε πρώτα κρασί και έπειτα να φύγω, αυτός επήγε ομπρός, ειδοποίησε τους ανθρώπους να είναι έτοιμοι να τραβήξουν απάνω μας ενώ εμείς επίναμεν το κρασί. Ο αδελφός του δεν μας άφηκε να πάμε, εμπόδισε τα σκυλιά να φωνάξουν, και εφύγαμε...»

    Ο Θ. Κολοκοτρώνης μας δηλώνει ότι, διαβάζοντας το γράμμα του Αντωνόμπεη, επιβεβαίωσε τις υποψίες του για την υπάρχουσα συνωμοσία της παραδόσεως του στους Τούρκους. Αντικειμενικά μέχρι του σημείου αυτού δεν υπήρχε καμία σαφής ένδειξη περί συνομωσίας. Ο πανικός όμως που προκλήθηκε από την επινόηση της, ευθύνεται για τη δημιουργία στη συνέχεια μίας σειράς από ενδείξεις και «αποδείξεις». Με άλλα λόγια ο φόβος του καταδιωκόμενου οδήγησε το Θ. Κολοκοτρώνη σε παρερμηνευτικό κατήφορο.

    Σχετικά με το περιεχόμενο της ανωτέρω παραγράφου θα πρέπει να αναρωτηθούμε, ποίος είπε στο Θ. Κολοκοτρώνη ότι ο Κωνσταντής Δουράκης άνοιξε το γράμμα του Αντωνόμπεη; Μήπως η υποψία του 1806 παρουσιάστηκε ως πραγματικό γεγονός στη διήγηση του 1836; Ιδιαίτερα όμως πρέπει να προσέξουμε, ότι ομιλεί για αφιόνι που θα του έβαζε ο Δουράκης στο κρασί, χωρίς να υπάρχει κάποια σαφής μαρτυρία ή ένδειξη γι’ αυτό. Ποίος του αποκάλυψε ότι το κρασί είχε αφιόνι; Κανένας δεν ανέφερε το αφιόνι, αλλά από τα γενικόλογα λόγια της συζύγου του Δουράκη, κατέληξε σε ένα συγκεκριμένο συμπέρασμα, δηλαδή ότι το κρασί είχε αφιόνι.

    Αφού δεν ήπιε το κρασί με το υποτιθέμενο αφιόνι στο μαστήρι, ο Θ. Κολοκοτρώνης κάνει και δεύτερη παρερμηνεία, όταν τον κάλεσε ο Δουράκης να πάνε σπίτι του, για να πιούνε μαζί ένα αποχαιρετιστήριο κρασί. Αλλά και από αυτό κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι θα έβαζε ανθρώπους να τουφεκίσουν αυτόν και τους συντρόφους του. Χωρίς αμφιβολία πρόκειται για παρανοειδείς ιδέες υπό την επήρεια πανικού που δημιουργήθηκαν από την υποθετική συνωμοσία και τις κατασκευασμένες ενδείξεις.

  Ο Θ. Κολοκοτρώνης στη διήγηση του αναφέρει ότι ο αδελφός του Κωνσταντή Δουράκη δεν ενέκρινε τις εναντίον του προθέσεις του Κωνσταντή και του Αντωνόμπεη. Μετά την επιστροφή του Κ. Δουράκη από τις Κιτριές τα δύο αδέλφια τον επισκέφθηκαν στο μοναστήρι, για να του δώσουν την επιστολή του Αντωνόμπεη και ο Θ. Κολοκοτρώνης κατανόησε νεύμα του αδελφού το Κ. Δουράκη, που του συνιστούσε να είναι προσεκτικός. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να ενδυναμωθούν οι υποψίες του ότι κάτι κακό κρύβεται πίσω από αυτή την υπόθεση. Είναι παρατηρημένο ότι πολύ συχνά άτομα κατεχόμενα από υποψίες παρερμηνεύουν κινήσεις ή μορφασμούς που γίνονταν γύρω τους, τις συσχετίζουν με του φόβους του και καταλήγουν σε λανθασμένα συμπεράσματα.

     Σημαντική ένδειξη περί της καταγγελλομένης συνωμοσίας είναι, το ότι ο αδελφός του Κ. Δουράκη δεν τους άφησε να πάνε στο σπίτι, για πιούν κρασί και κράτησε τα σκυλιά, ώστε να μη γίνει αντιληπτή η φυγή του Θ. Κολοκοτρώνη και των δύο συνοδών του. Αυτό θα ήταν ενδεικτικό επιχείρημα για την ύπαρξη κάποιου μυστικού σχεδίου, όπως και η περίπτωση της κινητοποιήσεως εκατό ανθρώπων από την Καστάνια, που αναζητούσαν του φυγαδευθέντες. Βέβαια φαίνεται υπερβολικό να διαφύγει από εκατό διώκτες, αλλά το ερώτημα είναι αν αυτά είναι γεγονότα ή συμπληρώματα της μνήμης; Ο Τ. Κανδηλώρος έγραψε ότι : «Εάν ο Κολοκοτρώνης δεν διηγείτο με τόσας λεπτομέριας την επιβουλήν του Δουράκη θα ήτο απίστευτος». Μήπως το ίδιο απίστευτη φάνηκε και στον Γ. Τερτσέτη η επιβουλή του Κ. Δουράκη και έκανε πολλές διευκρινιστικές ερωτήσεις, οπότε βοηθούσε στη δημιουργία ενός μύθου; Είναι γνωστό ότι η γεροντική μυθοπλασία συμπληρώνει τα κενά την μνήμης με εξωπραγματικές λεπτομέρειες.

    Τελικά ο Θ. Κολοκοτρώνης πήγε στην Καστάνιτσα, συνάντησε το Βασίλη Βενετσανάκη και μαζί βάδισαν μέχρι τον Πασσαβά, όπου ήταν ένας αδερφοποιητός του Κολοκοτρώνη. Έμεινε εκεί κρυπτόμενος επί τρείς μέρες και στις 24 Μαρτίου 1806 με τη φροντίδα της Μαρίας κόρης του Παναγιώταρου Βενετσανάκη και συζύγου του Μπεηζαντέ Γεωργίου Τζαν. Γρηγοράκη επιβιβάστηκε σε καΐκι για τα Επτάνησα.

    

ΚΑΡΑΜΑΝΛΙΣΜΟΣ ; ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΟΛΙΓΟΝ ΑΠΟ ΓΙΟΥΒΕΤΣΙ !

ΕΠΕΣΑΝ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΤΩΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΙΚΩΝ ΚΡΥΦΟΣΥΡΙΖΑΙΩΝ

ΚΑΡΑΜΑΝΛΙΣΜΟΣ :

 "ΤΟ ΔΕΚΑΝΙΚΙ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ"

TEI ΣΕΡΡΩΝ 2010 !!! ΚΙ ΟΜΩΣ ΟΥΔΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ;

ΑΚΡΑ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΣΙΩΠΗ !!!

 Η ΕΛΛΑΔΑ ΣEΙΕΤΑΙ, ΟΙ ΣΕΡΡΕΣ ΑΝΑΣΤΕΝΑΖΕΙ ΑΛΛΑ Η ΠΡΥΤΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΤΕΙ ΣΕΡΡΩΝ ΚΑΘΕΥΔΕΙ !!!

ΑΚΟΜΗ ΝΑ ΕΚΔΟΣΕΙ ΕΠΙΣΗΜΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ

ΑΥΤΑ ΠΑΘΑΙΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΒΑΖΕΙΣ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΛΙ

ΣΕΡΡΕΣ : ΟΤΑΝ Η ΒΛΑΚΕΙΑ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ ...

ΤΟ "ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ" 
ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟΨΗ !!!

5η Σεπτεμβρίου 2018 : Η ΑΠΟΦΡΑΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΣΕΡΡΩΝ (video)

OI ΣΕΡΡΑΙΟΙ ΔΗΜΟΤΕΣ ΠΡΟΔΟΘΗΚΑΝ ΑΠΟ 18 ΕΠΙΟΡΚΟΥΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥΣ  

ΜΕ 10 ΨΗΦΟΥΣ  "ΥΠΕΡ"

1 ΨΗΦΟ "ΠΑΡΩΝ" 

18 ΨΗΦΟΥΣ "ΚΑΤΑ"

Οι Σερραίοι εχασαν την ευκαιρία να περασουν στην Ιστορία

O ΠΟΝΤΙΟΣ ΠΙΛΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ

Ένα ακόμη αμφιλεγόμενο πρόσωπο, εφάμιλλο του Ιούδα του Ισκαριώτη που πρόδωσε τον Χριστό, στην ιστορία του Χριστιανισμού, είναι αναμφίβολα και αυτό του Ρωμαίου διοικητή που καταδίκασε σε σταύρωση τον Χριστό. 

Και αυτό δεν είναι άλλο από τον γνωστό πλέον Πόντιο Πιλάτο. Αλλά, πέρα από τις διηγήσεις των κανονικών τεσσάρων Ευαγγελίων που μας δίνουν κάποιες πληροφορίες γι’ αυτόν, ποιος ήταν τελικά ο Πόντιος Πιλάτος και τι απέγινε μετά τα γεγονότα με τον Χριστό;

 Τον λόγο πλέον παίρνουν οι διηγήσεις της Ιστορίας καθώς και αυτές των απόκρυφων κειμένων της Καινής Διαθήκης. Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν μαζί πρώτα τις διηγήσεις της Ιστορίας και μετά αυτές των απόκρυφων κειμένων... 

 Ο Πιλάτος στην Ιστορία.

Ο Πόντιος Πιλάτος ήταν ο πέμπτος κατά σειρά επίτροπος που είδαν οι Ιουδαίοι να φτάνει στην χώρα τους, όταν θεσπίστηκε ο θεσμός αυτός το 6 μ.Χ., και διοίκησε από το 26 μ.Χ. έως το 36 μ.Χ. όταν αυτοκράτορας στην Ρώμη ήταν ο Τιβέριος. Λέγεται πως ανήκε στην τάξη των ιππέων, γιατί σ’ αυτή ανήκαν όσοι επιλέγονταν για να διοικήσουν την Ιουδαία και όχι αυτής των γερουσιαστών, και κατάγονταν από το σαμνιτικό γένος των Ποντίων, εξ ου και το πρώτο συνθετικό του ονόματός του. Αν και ανήκε στην τάξη των ιππέων διέθετε το δικαίωμα jus gladii να καταδικάζει δηλαδή κάποιον σε θάνατο και αυτό δείχνει πως η Ρώμη του αναγνώριζε πραγματική αυτονομία, αφού η Ιουδαία ανήκε διοικητικά στην επαρχία της Συρίας και ο διοικητής της έπρεπε να δίνει λόγο στον λεγάτο (διοικητή) αυτής. Όσον αφορά το δεύτερο συνθετικό Πιλάτος, μερικοί λέγουν πως είναι μια σύντμηση του «Pilaetus» δηλαδή του «κοκκινοσκούφη» που σήμαινε «απελεύθερος». Άλλοι λένε πως σήμαινε τον γιο του αξιωματικού που είχε τιμηθεί με τον τιμητικό «πίλον» (καπέλο). Κάποιοι άλλοι λένε πως ήταν γιος του Μάρκου Ποντίου, στρατηγού στην Ισπανία, στον πόλεμο του Αγρίππα εναντίον των κατοίκων της Κανταβρίας και πως η γυναίκα του Κλαύδια Πρόκουλα, ήταν κόρη της περίφημης Κλαυδίας της θυγατέρας του Αυγούστου. Λέγεται πως η σταδιοδρομία του Πιλάτου, οφείλεται στην ακολασία της συζύγου του που είχε τροφοδοτήσει τα σκανδαλοθηρικά χρονικά της Ρώμης καθώς και την δική της παρουσία στην Ιερουσαλήμ κατά παράβαση των κανονισμών. Η αλήθεια όμως είναι πως διορίστηκε επίτροπος της Ιουδαίας έπειτα από μεσολάβηση του Λουκίου Αίλιου Σηιανού, ανώτατου αξιωματούχου ευνοούμενου του Τιβέριου και ο οποίος εχθρεύονταν τους Ιουδαίους. 

 Και ενώ ο Πιλάτος αναφέρεται από τον Ιουδαίο ιστορικό Ιώσηπο, Ιουδαϊκός Πόλεμος 2,169 και από τον Ρωμαίο ιστορικό Τάκιτο, Annales XV, 44 ως επίτροπος (procurator) σε μια επιγραφή που βρέθηκε το 1961 στην Καισάρεια αναφέρεται ως έπαρχος (praefectus). Ο Πιλάτος τελών υπό την προστασία του Σηιανού ακολούθησε πολιτική η οποία προκάλεσε την εχθρότητα των Ιουδαίων γιατί πρόσβαλλε επανειλημμένα το θρησκευτικό τους αίσθημα. Μεταξύ άλλων, έδωσε εντολή να αναρτηθούν λατρευτικές εικόνες του αυτοκράτορα στην Ιερουσαλήμ και έκοψε νομίσματα τα οποία έφεραν παραστάσεις με ειδωλολατρικά θρησκευτικά σύμβολα. 

 Αλλά ας αφήσουμε τον εκκλησιαστικό ιστορικό Ευσέβιο Καισαρείας να μας τα διηγηθεί καλύτερα, ο οποίος αποδίδει τις συμφορές του Ιουδαϊκού Έθνους στην σταύρωση από αυτούς του Χριστού: «Συμφωνεί δε μ’ αυτόν και ο Ιώσηπος, δείχνοντας ομοίως πως οι συμφορές όλου του έθνους άρχισαν από τους χρόνους του Πιλάτου και των εγκλημάτων κατά του Σωτήρος. Άκου λοιπόν τι αναφέρει επί λέξει στο δεύτερο βιβλίο του Ιουδαϊκού πολέμου. “Ο δε Πιλάτος αποσταλείς ως επίτροπος στην Ιουδαία από τον Τιβέριο, μεταφέρει νύχτα καλυμμένες τις εικόνες του Καίσαρα στην Ιερουσαλήμ - πρόκειται για τα αποκαλούμενα εμβλήματα. Αυτό την ημέρα προκάλεσε μεγάλη ταραχή στους Ιουδαίους, οι οποίοι αμέσως με τη θέα τους έμειναν κατάπληκτοι από την καταπάτηση των νόμων τους, οι οποίοι δεν επιτρέπουν να εισάγεται στην πόλη καμιά εικόνα.”» Ευσέβιος, Εκκλησιαστική Ιστορία Β 6, 3 – 4. 

 Μια άλλη φορά, επειδή χρειαζόταν χρήματα για την κατασκευή ενός υδραγωγείου, τα αφαίρεσε από το ιερό θησαυροφυλάκιο του Ναού. Τότε ξέσπασε μεγάλη εξέγερση που για να την καταπνίξει σκέφτηκε να στείλει αστυνομικούς μεταμφιεσμένους σε Ιουδαίους, οι οποίοι ανακατεύτηκαν με τον όχλο και τον κατέσφαξαν. Όμως ο Ευσέβιος Καισαρείας θα μας τα πει καλύτερα επικαλούμενος και πάλι τον Ιώσηπο: «Έπειτα ο ίδιος συγγραφέας ιστορεί με τους παρακάτω λόγους πως και μια άλλη συμφορά επέπεσε κατ’ αυτών. “Μετά δε από αυτά ξεκίνησε μια άλλη ταραχή, δαπανήσας τον ιερό θησαυρό – ο οποίος καλείται κορβανάς – για την κατασκευή υδραγωγείου προς μεταφορά υδάτων από απόσταση τριακοσίων σταδίων. Το πλήθος αγανάκτησε από αυτό, όταν δε ο Πιλάτος ήρθε στην Ιερουσαλήμ, αυτοί τον κύκλωσαν κραυγάζοντας. Εκείνος δε – επειδή προέβλεψε την ταραχή αυτών – αναμίξας στο πλήθος ένοπλους στρατιώτες, ντυμένους με πολιτικά ρούχα, και αφού τους απαγόρευσε να χρησιμοποιούν ξίφος, τους διέταξε να χτυπάνε με ρόπαλα αυτούς που κραύγαζαν, έδωσε το σύνθημα από το βήμα. Αφού χτυπήθηκαν μ’ αυτό τον τρόπο οι Ιουδαίοι, πολλοί πέθαναν από τις πληγές, και πολλοί καταπατήθηκαν από άλλους που είχαν τραπεί σε φυγή. Τρομαγμένο το πλήθος από την συμφορά αυτών που σκοτώθηκαν σιώπησε.”» Ευσέβιος, Εκκλησιαστική Ιστορία Β 6, 6 – 7. 

 Αλλά και ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας διηγείται ένα ακόμη επεισόδιο από την απέχθεια και την εχθρότητα που είχε ο Πιλάτος για τους Ιουδαίους. Και αυτό συνέβη όταν έβαλε την αστυνομία του να σκοτώσει μερικούς Γαλιλαίους που έκαναν φασαρία με τις εκδηλώσεις τους στον Ναό: «Εκείνη τη στιγμή ήλθαν μερικοί και του είπαν (του Χριστού) για τους Γαλιλαίους, των οποίων το αίμα ο Πιλάτος ανέμιξε με τις θυσίες τους.» Κατά Λουκά 13:1. Δέκα χρόνια αργότερα όμως, μετά την τοποθέτησή του ως επιτρόπου στην Ιουδαία, έμελλε ο αδέξιος χειρισμός ενός γεγονότος που συνέβη στη Σαμάρεια να τον καταστρέψει και να βάλει τέλος και στην καριέρα του αλλά και στην ίδια του τη ζωή. Τα γεγονότα έχουν ως εξής. Στην Σαμάρεια εμφανίστηκε ένας ακόμα «προφήτης», που βεβαίωνε πως στην κορυφή του όρους Γαριζίν ήταν θαμμένο το Σκήνωμα(σώμα) του Μωϋσή μαζί με τα λειτουργικά αντικείμενα, που είχε χρησιμοποιήσει και πως θα πήγαινε ο ίδιος να τα βρει. Την ορισμένη μέρα στους πρόποδες του βουνού συγκεντρώθηκε μεγάλο πλήθος, το οποίο άρχισε να ανεβαίνει στο βουνό ψέλνοντας. Ο Πιλάτος όμως είχε διατάξει να καταληφθεί η κορυφή και να διαλύσουν την εκδήλωση. Έτσι και έγινε αλλά με βαρύ αντίτιμο, αφού έγινε μεγάλη σφαγή. Το θλιβερό αυτό γεγονός καθώς και οι συνεχείς διαμαρτυρίες των Ιουδαίων για τις ατασθαλίες του και την προσβολή της θρησκευτικής πίστης τους προς τον προϊστάμενό του, τον λεγάτο της Συρίας Βιττέλιο, είχε ως αποτέλεσμα να καταγγελθεί στην Ρώμη από αυτόν, να καθαιρεθεί από τη θέση του και να κληθεί στη Ρώμη. Εκεί δεν καταφέρνει να απαλλαγεί από την κατηγορία που τον βαρύνει, άλλωστε ο Σηιανός ο ισχυρός άντρας που τον προστάτευε είχε πεθάνει πλέον, και εξορίζεται στην Γαλατία από τον αυτοκράτορα Γάιο Καλιγούλα. 

 Σύμφωνα με τον Ευσέβιο, η μαρτυρία του οποίου στηρίζεται σε ένα ελληνικό χειρόγραφο το οποίο δυστυχώς δεν διασώθηκε, βάζει τέρμα ο ίδιος στη ζωή του αυτοκτονώντας: «Δεν είναι άξιο ν’ αγνοείται πως επίσης εκείνος ο Πιλάτος, ο επί του Σωτήρος ηγεμών, σε τόσες συμφορές περιέπεσε, όπως λένε, κατά τους χρόνους του Γαΐου τους οποίους εξετάζουμε, ώστε αναγκάστηκε ν’ αυτοκτονήσει και να γίνει τιμωρός του εαυτού του με το ίδιο του το χέρι, διότι όπως φαίνεται η θεία δίκη τον καταδίωκε από κοντά. Το γεγονός αυτό ιστορούν οι Έλληνες που σημείωσαν τις Ολυμπιάδες μαζί με τα γεγονότα που συνέβησαν κατά τους χρόνους αυτούς.» Ευσέβιος, Εκκλησιαστική Ιστορία Β 7.

 Ο Πιλάτος στα Απόκρυφα Κείμενα της Καινής Διαθήκης 

 Το πρόσωπο και η καθοριστική συμβολή του Πιλάτου στην καταδίκη του Χριστού, όπως ήταν φυσικό, δεν μπορούσε να αφήσει αδιάφορες τις απόκρυφες διηγήσεις της Καινής Διαθήκης. Λέγοντας απόκρυφες διηγήσεις ή απόκρυφα είναι εκείνα τα βιβλία της Καινής Διαθήκης τα οποία δεν περιλαμβάνονται στον κανόνα δηλαδή τον κατάλογο αυτής, όταν αυτός διαμορφώθηκε παντελώς και «έκλεισε» στα τέλη του 3ου αιώνα, περιλαμβάνοντας μόνο 27 βιβλία από τα εκατοντάδες που κυκλοφορούσαν μέχρι τότε.

 Τα απόκρυφα βιβλία αυτά μπορεί να ήταν ευαγγέλια, επιστολές, πράξεις, αποκαλύψεις κ.λ.π. και σκοπό είχαν να συμπληρώσουν τα κενά που υπήρχαν στα κανονικά βιβλία της Καινής Διαθήκης γύρω από τη ζωή του Χριστού, των μαθητών του, των στενών συγγενών του ή διαφόρων προσώπων που έπαιξαν σημαντικό ρόλο και είχαν σχέση με αυτόν. Για να γίνουν αποδεκτά από τους πιστούς, οι συγγραφείς τους – που πολλές φορές ήταν και αιρετικοί – χρησιμοποιούσαν τα ονόματα των μαθητών ή Αποστόλων του Χριστού π.χ. ευαγγέλιο του Θωμά, καθώς επίσης γνωστών προσώπων της πρώτης Εκκλησίας π.χ. το ευαγγέλιο της Μαγδαληνής. Τα περισσότερα από αυτά είναι αφελή αναγνώσματα, με πολλά μυθολογικά και υπερβολικά στοιχεία, τα οποία όμως πολλά από αυτά, έχουν «περάσει» μέσα στον Χριστιανισμό, με αποτέλεσμα πολλοί πιστοί σήμερα να νομίζουν πως αποτελούν διδασκαλία του Χριστιανισμού. 

 Βέβαια οφείλουμε να ομολογήσουμε πως κάποια από αυτά, μέχρι να διαμορφωθεί ο τελικός κανόνας της Καινής Διαθήκης έχαιραν μεγάλης εκτίμησης σε πολλές εκκλησίες των πρώτων Χριστιανικών αιώνων, όπως λόγου χάρη «ο Ποιμήν του Ερμά», ώστε να είναι αυτός ο λόγος της σύγχυσης πολλών Χριστιανών. Τέλος, τα βιβλία αυτά ονομάστηκαν «απόκρυφα», επειδή οι συγγραφείς τους ισχυρίζονται πως στηρίζονται σε απόκρυφες πηγές που είναι γνωστές, μόνον σ’ αυτούς. 

 Τώρα όσον αφορά τις απόκρυφες διηγήσεις για το πρόσωπο του Πιλάτου, εμάς θα μας απασχολήσουν τρεις: «Επιστολές του Ηρώδη και του Πιλάτου», «Η δίκη και η καταδίκη του Πιλάτου» και «Ο θάνατος του Πιλάτου».

 Επιστολές του Ηρώδη και του Πιλάτου

 Οι Επιστολές αυτές συνδέουν τη Ρωμαϊκή ιστορία με τα πάθη και το θάνατο του Ιησού Χριστού. Υπάρχουν γραμμένες στην συριακή γλώσσα, σε χειρόγραφα του 6ου ή 7ου αιώνα μ.Χ. και φυλάσσονται στο Βρετανικό μουσείο. Ο «πολύς» Τίσσεντορφ, αυτός που ανακάλυψε τον Σιναϊτικό κώδικα της Καινής Διαθήκης, αναφέρει στις «Απόκρυφες Αποκαλύψεις» του, πως είχε στην κατοχή του ένα αντίγραφο των επιστολών αυτών στην ελληνική γλώσσα. Διαβάζοντας κάποιος τις Επιστολές αυτές, δεν μπορεί παρά να μειδιάσει για την αφέλεια και την υπερβολή που τις διακρίνει: 

 1. Επιστολή του Ηρώδη προς τον κυβερνήτη Πιλάτο

 Την Επιστολή αυτή την στέλνει ο Ηρώδης – γιος του Ηρώδη του Μεγάλου – στον Πιλάτο για να μοιραστεί την αγωνία του και την θλίψη από τις συμφορές που τον βρήκαν, για τα όσα κακά έκανε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή και επειδή χλεύασε τον Χριστό. Αναφέρει πως η κόρη του η Ηρωδιάδα, έπαιζε στην επιφάνεια μιας παγωμένης δεξαμενής, έσπασε όμως ο πάγος και το κορίτσι αποκεφαλίστηκε. Βλέπουμε δηλαδή στο σημείο αυτό την προσπάθεια του ανώνυμου συγγραφέα να συνδυάσει τον τρόπο θανάτου του κοριτσιού με το τρόπο θανάτου του Ιωάννη του Βαπτιστή, που είναι παρόμοιος. Ομοίως και ο γιος του Αζβόνιος βρίσκεται σε αγωνία στην ώρα του θανάτου του. Ο ίδιος ο Ηρώδης πάσχει από υδρωπικία και έχει αρχίσει το σώμα του να βγάζει σκουλήκια. Αλλά και η γυναίκα του έχασε το φως της από το αριστερό μάτι. Τέλος τον παρακινεί να θυμάται μαζί με την γυναίκα του Πρόκλα τον Ιησού μέρα και νύχτα και πως η Βασιλεία του Θεού θα ανήκει πλέον στους Εθνικούς (ειδωλολάτρες), επειδή οι Ιουδαίοι τον απέρριψαν. 

 2. Επιστολή του Πιλάτου προς τον Ηρώδη Απαντώντας ο Πιλάτος στον Ηρώδη βεβαιώνει την Ανάσταση του Χριστού και την εμφάνισή του στους μαθητές και πως η γυναίκα του Πρόκλα πήρε μαζί της τον εκατόνταρχο Λογγίνο και τους 12 στρατιώτες που φρουρούσαν τον τάφο του Ιησού και πήγαν να τον χαιρετήσουν εκεί που κάθονταν με τους μαθητές του! Μάλιστα ο ίδιος ο Πιλάτος επειδή ήταν άρρωστος πήρε μαζί του 50 στρατιώτες και πήγε και συνάντησε τον αναστημένο Ιησού και του ζήτησε να τον συγχωρήσει. Στη συνέχεια μιλάει ο Ιησούς, πως για το πρόσωπό του είχαν μιλήσει ο Ιουστίνος – προφανώς εννοεί τον Φιλόσοφο, που έζησε τον 2ο αιώνα μ.Χ. – κάποιον Θεόδωρο και τέλος τον Ιουδαίο ιστορικό Ιώσηπο!

 3. Η επιστολή του Πόντιου Πιλάτου προς τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα – σχετικά με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Είναι μια σύντομη επιστολή που υποτίθεται πως στέλνεται προς τον Τιβέριο, στην οποία ο Πιλάτος μιλάει για την καταδίκη που επέβαλε στον Χριστό, έστω παρά τη θέλησή του και πως οι μαθητές του πρόκοψαν και κάνουν έργα αγαθά στο όνομά του. 4. Η αναφορά του Πόντιου Πιλάτου προς τον Αύγουστο Καίσαρα της Ρώμης, για τον Ιησού Χριστό. Διαβάζοντας κάποιος την αναφορά αυτή, νομίζει πως διαβάζει την αναφορά κάποιου μαθητή ή έστω κάποιου οπαδού του Χριστού. Μιλάει για τις θεραπείες που έκανε, τα θαύματά του, την Ανάσταση του Λαζάρου, την εκβολή των δαιμονίων από τους δαιμονισμένους και γενικά για τα θαύματά του που μας είναι γνωστά από τα Ευαγγέλια. Μιλάει για τα θαυμαστά γεγονότα που έγιναν κατά τη διάρκεια της σταύρωσης του Χριστού και πως και αυτός ο ίδιος είδε κάποιους από τους αναστημένους νεκρούς της Παλαιάς Διαθήκης. Συνεχίζει με υπερφυσικά γεγονότα που δεν αναφέρονται στην Καινή Διαθήκη και πως πολλοί Ιουδαίοι έπεσαν μέσα σ’ ένα χάσμα που είχε ανοίξει στο ιερό του Ναού. 

 5. Η αναφορά του Πόντιου Πιλάτου προς τον Τιβέριο Καίσαρα της Ρώμης είναι μια παραλλαγή της παραπάνω αναφοράς οπότε δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ξανά τα ίδια πράγματα. 

 Η δίκη και η καταδίκη του Πιλάτου.

  Το κείμενο αυτό που συνήθως τιτλοφορείται «Η παράδοση του Πιλάτου» θεωρείται σαν μια ιστορική συνέχεια των επιστολών και υπάρχει στο ίδιο χειρόγραφο με τις επιστολές, χωρίς όμως κάποιο τίτλο. Ξεκινάει με την κλήση του Πιλάτου στη Ρώμη για να δικαστεί, επειδή μετά την καταδίκη του Ιησού είχε πέσει σκοτάδι σ’ όλο τον κόσμο και είχαν γίνει σεισμοί, τρομοκρατώντας έτσι τον κόσμο. Η δίκη γίνεται από τον ίδιο τον αυτοκράτορα – ο οποίος έχοντας διαβάσει τις αναφορές του Πιλάτου – τον καλεί να απολογηθεί γιατί καταδίκασε ένα αθώο. Ο Πιλάτος απαντάει πως δεν φταίει αυτός αλλά οι Ιουδαίοι. Ο αυτοκράτορας του λέει πως έπρεπε να στείλει τον Ιησού στον ίδιο να τον δικάσει. Μόλις όμως αναφέρει το όνομα του Χριστού τα αγάλματα των θεών που υπήρχαν στην αίθουσα έγιναν συντρίμμια και όλους τους κυρίεψε ο φόβος. Την επόμενη μέρα ο Καίσαρας τον καλεί να του πει για μια ακόμη φορά ποιος ήταν τελικά αυτός, στο όνομα του οποίου συντρίφτηκαν τα αγάλματα των θεών. Ο Πιλάτος απαντάει πως έχει πειστεί πως ο Χριστός είναι μεγαλύτερος από τους θεούς τους και για μια ακόμη φορά ρίχνει το φταίξιμο στους Ιουδαίους για την σταύρωση του. Τότε ο Καίσαρας γεμάτος οργή στέλνει διάταγμα στον Λικιανό διοικητή της Ανατολικής Επαρχίας να διαλύσει το έθνος των Ιουδαίων. Μάλιστα στο διάταγμα αυτό ο Καίσαρας αναγνωρίζει πως σταυρώθηκε ένας θεός. Ο Λικιανός εκτελεί την εντολή του Καίσαρα και διαλύει το έθνος των Ιουδαίων. Ο Καίσαρας ανακρίνει για μία ακόμη φορά τον Πιλάτο και διατάζει έναν αξιωματικό ονόματι Άλβιους να τον αποκεφαλίσει λέγοντας: «Όπως σκότωσε τον δίκαιο άνθρωπο που ονομάζεται Χριστός έτσι θα πέσει κι αυτός με τον ίδιο τρόπο και δεν θα βρει λυτρωμό». Ο Πιλάτος πριν αποκεφαλιστεί προσευχόμενος ζητάει από τον Χριστό να τον συγχωρήσει και μάλιστα ζητάει να συγχωρήσει και τη σύζυγό του Πρόκλα που βρίσκονταν δίπλα του. Αξίζει πιστεύουμε σ’ αυτό το σημείο να δούμε πως τελειώνει το απόκρυφο αυτό: «Μόλις τέλειωσε ο Πιλάτος την προσευχή του, ακούστηκε μια φωνή απ’ τον ουρανό να λέει, “Όλες οι γενεές και οι οικογένειες των Εθνικών θα σε αποκαλούν μακάριο, γιατί με σένα εκπληρώθηκαν όλα όσα είχαν ειπωθεί για μένα από τους προφήτες. Εσύ πρέπει να είσαι μάρτυράς μου στη δεύτερη παρουσία μου όταν θα κρίνω τις 12 φυλές του Ισραήλ κι εκείνους που δεν ομολόγησαν το όνομά μου”. Και ο διοικητής έκοψε το κεφάλι του Πιλάτου και τότε ένας άγγελος Κυρίου το παρέλαβε. Και όταν η Πρόκλα, η σύζυγός του, είδε τον άγγελο να έρχεται και να παίρνει το κεφάλι του, άφησε γεμάτη χαρά το πνεύμα της και θάφτηκε μαζί με τον σύζυγό της». 

 Ο θάνατος του Πιλάτου.

  Το απόκρυφο αυτό, σε σχέση με το προηγούμενο, στέκεται παντελώς αρνητικά απέναντι στον Πιλάτο. Ξεκινάει με τον αυτοκράτορα Τιβέριο που έπασχε από μια σοβαρή ασθένεια, να στέλνει τον Βολουσιανό έναν από τους αυλικούς του στον Πιλάτο να του στείλει τον Ιησού για τον οποίο είχε ακούσει πως μπορεί να το θεραπεύσει, μη γνωρίζοντας πως ο Πιλάτος τον είχε θανατώσει. Απολογούμενος στον αγγελιοφόρο ο Πιλάτος λέει πως τον σταύρωσε επειδή ήταν κακοποιός και λαοπλάνος. Επιστρέφοντας ο Βολουσιανός στεναχωρημένος που δεν μπορεί να εκπληρώσει την αποστολή του, συναντά την Βερονίκη η οποία είχε πάει σ’ ένα ζωγράφο για να της φτιάξει την εικόνα του Ιησού για παρηγοριά, αλλά πηγαίνοντας με τον καμβά στον ζωγράφο συνάντησε τον Ιησού. Μαθαίνοντας αυτός που πηγαίνει η Βερονίκη, της ζήτησε τον καμβά και όταν της τον ξανάδωσε ήταν πάνω του αποτυπωμένο το πρόσωπό του. Αν λοιπόν ο Τιβέριος κοίταζε με θέρμη την εικόνα θα γινόταν καλά. Ο Βολουσιανός επιστρέφει με την Βερονίκη στη Ρώμη και εξηγεί τα καθέκαστα για τον Πιλάτο και την εικόνα στον Τιβέριο, ο οποίος πράγματι κοιτώντας τη ξαναβρίσκει την υγεία του. Γεμάτος οργή ζητάει να φέρουν τον Πιλάτο στη Ρώμη, ο οποίος παρουσιάζεται μπροστά του κρατώντας τον χιτώνα του Χριστού. Αμέσως η οργή του εξανεμίστηκε και αυτό γινόταν κάθε φορά που ο Πιλάτος εμφανίζονταν μπροστά του με τον χιτώνα, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να τον τιμωρήσει. Κάποιος χριστιανός όμως αποκάλυψε την αιτία αυτής της συμπεριφοράς του και αφού αφαίρεσε τον χιτώνα αποφάσισε να τον τιμωρήσει με τον πιο ατιμωτικό τρόπο. Όταν το έμαθε ο Πιλάτος αυτοκτόνησε με μαχαίρι. Έδεσαν τότε στο σώμα του ένα βράχο και τον βύθισαν στον ποταμό Τίβερη. Όμως οι δαίμονες δημιουργούσαν προβλήματα με αστραπές, θύελλες κ.λ.π. προκαλώντας τον φόβο σε όλους. Τότε οι Ρωμαίοι έβγαλαν το σώμα του από τον Τίβερη και τον μετέφεραν στην Βιέννη, στον ποταμό Ρον, γιατί η ονομασία Βιέννη – όπως λέει και το απόκρυφο – σημαίνει «τόπος της Κόλασης». Τα ίδια πράγματα όμως συνέβαιναν και εκεί, όπως και στην περιοχή της Λωζάνης, όταν μεταφέρθηκε εκ νέου.

 Τελικά το βύθισαν σε μια δεξαμενή που περιβάλλονταν από βουνά, που όπως λένε εξακολουθούν να συμβαίνουν τα ίδια διαβολικά τεχνάσματα. Πάντως και με την συνδρομή των απόκρυφων διηγήσεων, αλλά και την Χριστιανική παράδοση που δημιουργήθηκε με το πέρασμα του χρόνου ο Πιλάτος τιμάται ως άγιος από την Αιθιοπική Εκκλησία, ενώ η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη σύζυγό του Πρόκλα στις 27 Οκτωβρίου.

ΟΙ ΚΥΝΑΙΔΟΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

     161 ΜΠΙΝΕΔΕΣ ΨΗΦΙΣΑΝ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΗΣΑΝ 
ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΑΘΩΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Mε αφορμη τη σχετικη κατάπτωση της ελληνικης κοινωνιας με την ψηφιση του νομου για την υιοθεσία παιδιών απο τους κυναιδους θα ηθελα να διευκρινισω ορισμενα ζητηματα που απτονται του θεματος της ομοφυλοφιλιας και ειδικοτερα να αντικρουσω τα εσκεμμενα και σκοπιμα ψευδη που εχουν διαδοσει οι κιναιδοι και οι ανθελληνες.

Κατ' αρχας στην Αρχαια Ελλαδα υπηρχε νομικη απαγορευση της ομοφυλοφιλιας. Η εννομη ταξη, με σειρα νομων που επεβαλλαν αυστηρες ποινες (ακομα και θανατικη), αποσκοπουσε στον περιορισμο της ομοφυλοφιλιας. Ολες ανεξαιρετως οι πολεις-κρατη στηλιτευαν και απαγορευαν την ομοφυλοφιλια, ως παρανομη, αφυσικη, αισχρη και ανηθικη.

Οι νομοι αυτοι αναφερονται λεπτομερως στον λογο του Αισχινη "Κατα Τιμαρχου". Αν καποιος ασελγουσε σε παιδα η δουλο καταδικαζοταν απο το δικαστηριο και παραδινοταν αυθημερον στους Ενδεκα για θανατωση. 

Επισης οι ομοφυλοφιλοι δεν ειχαν το δικαιωμα να εκλεγονται, να αναλαμβανουν δημοσια αξιωματα, να παριστανται ως δικηγοροι η μαρτυρες σε δικες, να εισερχονται σε ιερους χωρους και να παιρνουν μερος σε θρησκευτικες τελετες. Οποιος παρεβαινε αυτους τους κανονισμους τιμωρουνταν με θανατο.

Στον λογο του Δημοσθενη "Κατα Μειδιου", αναφερεται ο νομος του Σολωνα, συμφωνα με τον οποιο, οποιος παρακινει αντρα η παιδα σε ακολασια οδηγειται σε δικη εντος 30 ημερων και αναλογα με το μεγεθος της ενοχης καταδικαζεται σε χρηματικη ποινη η θανατο. Στο λογο του ιδιου "Κατα Ανδροτιωνος" βρισκουμε αλλον εναν Σολωνειο νομο, κατα τον οποιο οι κιναιδοι στερουνταν το δικαιωμα να ομιλουν στην Αγορα. 

Το περιφημο "τις αγορευειν βουλεται" (με το οποιο ο κηρυκας καλουσε στο βημα της Πνυκας οποιον ηθελε να μιλησει) δεν ισχυε για τους κιναιδους. Σε αυτους απαγορευοταν να αγορευουν επι ποινη θανατου. Μαλιστα προβλεποταν η "γραφη εταιρησεως" για οποιον κιναιδο ανελαμβανε καποια εξουσια στην πολη. Οι καταδικαζομενοι κηρυσσονταν ατιμοι και εχαναν τα αστικα και ποινικα τους δικαιωματα .

Αυτα οσον αφορα στο αττικο δικαιο. Το τραγικο ομως ειναι οτι εχουν φτασει να δυσφημουνται και οι κατ' εξοχην αντρες, οι Σπαρτιατες. Κατα τα γραφομενα του Πλουταρχου ομως, ο Λυκουργος καταπολεμησε με νομου τη θηλυπρεπεια αναγκαζοντας μεχρι και τις νεανιδες να τρεχουν, να γυμναζονται και να παλευουν για να γινουν ρωμαλεες. Δυστυχως, οι συγχρονοι προστυχοι παραποιουν τους ορους εισπνηλας (=διαπαιδαγωγος) και αϊτας (=υπακουος στις νουθεσιες του διαπαιδαγωγου). Η σχεση τους ηταν, κατα τον Πλουταρχο, "αγνη και αμεμπτος, την δε διαφθοραν ενομιζον αισχιστην και την ετιμωρουν αυστηρως".

ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ ΘΑ ΚΡΥΒΕΤΑΙ Ο ΡΟΥΒΙΚΩΝΑΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ

Η ΟΜΑΔΑ  ΕΦΕΔΡΩΝ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΩΝ ῾Ο.Δ.Ε.Υ.Ω῾ ΑΝΑΓΚΑΣΕ ΤΟΝ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ

ΑΝΕΛΑΒΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟΥ

Ο «πολιτικός φορέας», όπως αυτοπροσδιορίζεται, με όνομα «Πατριωτική Ένωση- Ελληνική Λαϊκή Συσπείρωσις-ΕΛ.ΛΑ.Σ έχει αναλάβει την «περιφρούρηση του συλλαλητηρίου σε συνεννόηση με τους διοργανωτές.

Η οργάνωση αυτή, που στις τάξεις της έχει απόστρατους στρατιωτικούς και ανθρώπους που έχουν θητεύσει σε σώματα ασφαλείας, όπως είπε ένας εκ των συντονιστών, έχει αναλάβει την οργάνωση της περιφρούρησης του συλλαλητηρίου.

«Θα διανείμουμε ομάδες σε συνεργασία με τους διοργανωτές. Έχουμε πάρει την έγκρισή τους και αύριο έχουμε νέα συνάντηση μαζί τους, καθώς ορισμένους, όπως την συντονίστρια των Παμμακεδονικών Ενώσεων Υφηλίου Νίνα Γκατζούλη, τους γνωρίζουμε χρόνια» είπε ο Οδυσσέας Τηλιγάδας από την Πατριωτική Ένωση.

Μιλώντας για την Πατριωτική Ένωση-Ελληνική Λαϊκή Συσπείρωση «ΕΛ.ΛΑ.Σ» ισχυρίστηκε ότι πρόκειται για πολιτικό φορέα, χωρίς κομματική ταυτότητα, με διάφορα μέλη, μεταξύ αυτών και απόστρατους.

«Αγαπητοί συμπατριώτισσες και συμπατριώτες,

Στα πλαίσια του συλλαλητηρίου της 4ης Φεβρουαρίου 2018, η Πατριωτική Ένωση-Ελληνική Λαϊκή Συσπείρωσις «ΕΛ.ΛΑ.Σ», κατόπιν συνεννοήσεως με τους Οργανωτές θα αναλάβει την περιφρούρηση της εκδήλωσης.

Η επιτυχία του συλλαλητηρίου θα στείλει ένα ισχυρό μήνυμα ελπίδας στους απανταχού της Γης Έλληνες και Φιλέλληνες, ότι η Ελλάδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι όρθια στον αέναο αγώνα της για το Ωραίο, το Μεγάλο και το Αληθινό.
Δια του παρόντος κάνουμε έκκληση σε φίλους και γνωστούς να συμμετάσχουν χωρίς κομματική ταυτότητα παρέχοντας την βοήθειά τους στην εύρυθμη διεξαγωγή του συλλαλητηρίου.

Ήδη η Ομάδα εφέδρων καταδρομέων «ΟΔΕΥΩ» (ΟΜΑΣ ΔΥΝΑΜΙΚΩΝ ΕΞΟΡΜΗΣΕΩΝ ΥΨΙΣΤΗΣ ΩΦΕΛΕΙΑΣ) και μέλη της «Ασπίδας Εθνικής Σωτηρίας» θα συμμετάσχουν στην περιφρούρηση του Συλλαλητηρίου». 

 pentapostagma

ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ , Η ΜΗ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ῾ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ῾ !!!

ΤΟ ΑΥΡΙΑΝΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ 1.500.000 ΕΛΛΗΝΩΝ 
ΘΑ ΣΤΕΙΛΕΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΛΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ

ΠΑΝΙΚΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΓΥΡΩΝΗΤΗ ΑΛΗΤΕΙΑ ...

Η ΣΤΡΟΦΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΠΡΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΜΕ ΕΝΤΟΛΗ ΛΑΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ

 

ΜΕ ΤΟ ΚΟΣΚΙΝΟ ΚΟΥΒΑΛΑΝΕ ΝΕΡΟ ... ΣΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ